SANTIAGO DE COMPOSTELA: Winter is coming...

We zijn ondertussen 17 dagen ver en zijn tot in Noyon geraakt. Hoe dieper we Frankrijk intrekken, hoe moeilijker het wordt om op de gastvrijheid van de lokale Fransozen te rekenen. Misschien hebben ze al te veel pelgrims voorbij zien komen.
Sinds Marly-Gomont, waar we door de burgemeester tot in de puntjes verzorgd werden, hebben we geen enkele nacht meer in de tent doorgebracht. En dit is, gezien de weersomstandigheden, niet zo abnormaal. We beginnen al plannen te smeden om de tenten naar huis te sturen.
We hebben nog kunnen slapen bij familie van de burgemeester van Marly-Gomont en de dag erop hebben we in Saint-Quentin eindeloos lang en zonder veel succes naar slaapplaatsen gezocht. Uiteindelijk hebben we dan onderdak kunnen vinden bij een vijftal bejaarde Franciskanernonnekes, die ons met open armen ontvangen hebben. We mochten zelfs 2 nachten blijven, waardoor we een rustdagje hebben kunnen inlassen. Dit werd trouwens hoog tijd, aangezien ik met een beginnende ontsteking op de linkerachillespees zat.
Na een warm afscheid van de nonnekes, die nog voor ons zullen bidden en een kaartje verwachten als we aankomen in Compostela, zijn we er weer volle bak tegenaan gegaan. De eerste etappe zat erop en nu is het zuidwaarts richting Parijs op een officiële compostelaroute. Vorige nacht hebben we in Tugny-et-Pont dan ook voor het eerst in een herberg geslapen voor compostelapelgrims. Een eerder ontgochelende ervaring: 22 euro, koud, pover eten en schimmel aan het plafond. Maar goed, we gaan ervan uit dat dit niet representatief is voor de rest van de herbergen. Deze nacht hebben we na een wandeling van 30km een soort 'gite' gevonden waar we voor relatief weinig geld zeer goed zitten. Lekker gegeten, kleren wassen, WIFI, warm douche en bed.
Voor de rest valt onze pelgrimstocht tot nu toe reuzegoed mee, het weer buiten beschouwing gelaten dan toch. We komen veel interessante mensen tegen, genieten van de fauna en flora, kunnen het goed met elkaar vinden en leren in toenemende mate omgaan met de moeilijkheden die het pelgrimleven met zich mee kan brengen. Aanvaarden en doorzetten lijken de basisregels te zijn. En dit is nodig! Onder de 10 graden celcius en regen van 's morgens tot 's avonds. WTF! Als er een god bestaat, dan is 'm in alle geval heel hard met onze kloten aan't rammelen... Vandaag hebben we een dagje mooi weer gehad en weinig regen, maar we beginnen ons toch stilletjes aan af te vragen hoe lang dit nog gaat duren. We snakken echt naar de zon en de warmte. Maar goed, wat het ook wordt, opgeven zullen we nooit, al regent het stront!
Lichamelijk gaat het goed. De ontsteking op de achillespees wordt niet erger en ik heb er geen last van. Na een dagje wandelen zijn we elke keer weer voldaan en slapen we als roosjes. Je leert echt de kleine dingen in het leven appreciëren als pelgrim. Geen last meer van wat de media en maatschappij ons voorhoud over wat belangrijk is in het leven. Dit is het echte leven! Wandelen, basisbehoeften en interessanten sociale contacten; meer moet dat niet zijn...