Poitiers!

Zover zijn we dan toch al geraakt...
We zijn nu pelgrims in hart en nieren en kennen geen ander leven meer. Het begin is te lang geleden om ons nog te herinneren en het einde is te ver weg om ons al voor te stellen. Schooien en bedelen is gewoonte geworden en we hebben nog niet eens meer door dat we stinken gelijk de varkens.
Alles gaat nog steeds goed: hier en daar een pijntje en/of een dipje, maar de moraal blijft op pijl en er is geen haar op ons hoofd dat twijfelt aan het feit dat we Santiago zullen bereiken! We ondersteunen en motiveren elkaar en zijn een hechte bende geworden! Desondanks hebben we beslist dat we het stuk van Bordeaux tot Saint-Jean-Pied-de-Port uit elkaar zullen gaan, zo'n tiental dagen. We zijn ervan overtuigd dat dit voor ieder van ons een leerrijke ervaring zal zijn en zijn benieuwd hoe we het er alleen van afbrengen. Maar goed, dat is pas binnen een tweetal weekjes...
Sinds Vendome zijn we Tours nog gepasseerd en onze volgende grotere haltes zijn Saintes en vervolgens Bordeaux. We babbelen ondertussen een aardig woordje Frans en beginnen echte wijnkenners te worden. Frankrijk is en blijft een prachtig land: plezante mensen, hele mooie natuur en een zeer rijke cultuur. In de streken rond de Loire komen we het ene kasteel na het andere tegen en de kerken zijn hier stuk voor stuk kunstwerken, zelfs in de kleinste frutdorpjes!
Vanaf Tours hebben we ook steeds samen met medepelgrims gewandeld, die we nu vaker en vaker tegenkomen. De eerste drie dagen met een koppeltje uit Parijs en momenteel met een kerel van ergens in de buurt van Orleans. Deze ontmoetingen zijn echt de max en ze zullen naar het schijnt vaker en vaker voorkomen. Door samen te wandelen kan je echt op korte tijd een speciale band opbouwen.
Eens benieuwd wie of wat we nog allemaal gaan tegenkomen...

Vendôme

Weer een stukje afgelegd. Frankrijk is toch een prachtig land! Ondertussen zitten we in Vendôme, op een viertal dagen wandelen van Tours. We hebben logement gevonden bij Jacques, iemand die gek is van pelgrimeren en zich als vrijwilliger openstelt om pelgrims van onderdak te voorzien. Het is een hartelijke ontvangst met heerlijk eten en fijne anekdotes. Kortom: een warm onderkomen na een dag stappen in de regen.
Voor de rest slapen we de laatste tijd vooral in herbergen, die zich hoe langer hoe meer aandienen op onze route. Dit maakt het zoeken van onderkomen stukken makkelijker, maar ook dat we niet meer zo snel geneigd zijn om bij mensen aan te bellen. Meer zekerheid, maar ook wel meer geld uitgeven en iets minder avontuurlijk.
Mijn ziek zijn van enkele dagen geleden was van heel korte duur. Diezelfde avond was ik al beter en de dag erop kon ik gewoon verder alsof er niets gebeurd was. Het was inderdaad van de zon en leek vooral met mijn voeten te maken te hebben, die nogal verbrand waren. De twee daarop volgende dagen heb ik met teenslippers gewandeld om ze een beetje lucht te geven (en die mottige uitslag die terug begon te komen niet de kans te geven zich uit te breiden). Ondertussen heb ik weer mijn wandelschoenen aan en lijkt alles terug bij het oude.
Hier en daar beginnen we medepelgrims te ontmoeten. Vooral fietsers en meestal Hollanders. Dit is leuk en zal hoe langer hoe meer gebeuren, naar het schijnt. Ik ben eens benieuwd...

Ziek...

Onze kleine vakantie in Chartres is voorbij. Het was zeer leuk en verademend en onze vriend Bjorn kan weer mee. Chartres is een zeer mooie stad met een prachtige kathedraal, waarop elke avond een adembenemende lichtshow geprojecteerd wordt. Hoe ze van zo een grijze voorgevel zoiets adembenemends kunnen maken... Voor de rest zijn we twee maal gaan zwemmen, hebben we wat door Chartres gekuierd en hebben we veel terrasjes gedaan.
Vandaag was het dan eindelijk tijd om verder te gaan, waar ik wel al even op zat te wachten. Ik stond te springen om het avontuur verder te zetten. We zijn dan op het gemakje vanuit Chartres vertrokken voor een niet al te lange wandeling van een 15tal km, om ook eens te kijken hoe de knie van Bjorn zou reageren. En maar goed dat het niet te ver was, want in de laatste kilometers voel ik dat ik ziek begin te worden. Tegen dat we in onze herberg zitten, zit ik te bibberen van de kou, sta ik weer vol uitslag op mijn voeten en denk ik alleen nog maar aan slapen, wat ik vervolgens niet kan. Volgens Bjorn ben ik gepakt door de zon (gisteren te lang aan het zwembad gelegen dus). Koen versiert mij een kop thee en overhaalt mij om een paracetamol te pakken (wat ik normaal niet snel doe) en nu zit ik dus, terwijl mijn compagnons op restaurant zitten, mijn dagboek te schrijven en mijn blog te updaten. Gelukkig dat ik die paracetamol genomen heb, want ik voel mij stukken beter. Hopelijk kan ik er morgen weer tegenaan...

Op vraag van mijn teergeliefde zuster: de logische gevolgen van mijn houtsnijwerk...

And on it goes...

En zo gaat onze pelgrimage verder. We hebben twee leuke dagen gehad in Parijs. Volgende streefdoel: Chartres!
Ondertussen zijn we spijtig genoeg, maar gelukkig maar tijdelijk, een compagnon kwijt geraakt. Twee dagen na Parijs stond Bjorn zijn knie zo opgezwollen en blauw, dat het niet zo een goed idee leek om nog verder te gaan. Na heel wat overleg heeft Bjorn de trein naar Chartres genomen, waar hij Koen en mij opwacht. Hij is naar het ziekenhuis geweest en heeft zes dagen rust voorgeschreven gekregen in combinatie met ontstekingsremmers. Het komt in elk geval goed met hem en vanuit Chartres kunnen we weer samen verder.

Voor de rest valt er eigenlijk weinig te melden. Wandelen, wandelen en wandelen he. Wat kan je daar na een tijdje nog over posten? De natuur is hier heel mooi en we hebben vele leuke contacten met de plaatselijke Fransozen. Onze relaties met elkaar verdiepen, we leren bij over onszelf, de wereld en anderen  en er komen bij momenten heel interessante babbels uit. Soms wandelen we ook wel eens alleen, want na een tijdje geraak je natuurlijk uitgebabbeld he... Bij momenten zetten we ook wel eens een muziekje op, wat het wandelen kan veraangenamen. Vooral na een lange etappe kan dit helpen om de moed terug wat op te krikken.

Bij de foto's een afbeelding van het handvat van mijn eigenhandig gepersonaliseerde wandelstok. Het heeft heel wat tijd, precisiewerk en concentratie gevergd, maar ik ben wel fier op het eindresultaat. En zonder de nodige automutilatie zou dit natuurlijk niet gelukt zijn. Degenen die me al wat beter kennen, zullen hier niet verbaasd over zijn. Maar goed, ik heb mijn vingers nog alle tien, dus dat komt ook wel weer goed...