FINISTERRE!!! De laatste etappe zit erop!

Het zit erop! Na 102 dagen hebben we het einde wereld bereikt en daarmee het einde van onze pelgrimstocht. Hier hebben we een certificaat gekregen en genoten van de zon en de zee. Savonds zijn we met een flesje wijn naar het einde van de kaap gewandeld, waar we enkele kleren verbrand hebben als een soort afscheidsritueel. De zonsondergang zou daar adembenemend zijn, maar voor ons bleek dit niet weggelegd. In plaats daarvan hebben we mogen genieten van prachtige mistvorming over de Atlantische Oceaan dat, hoe vreemd het ook moge klinken, ook wel de moeite was.
Het afscheid van onze tochtgenoten is nabij. We hebben een prachtige ervaring achter de rug, waar ik eeuwig dankbaar voor zal zijn. En hoewel ik het pelgrimeren zeker zal missen, ben ik op dit moment blij om te kunnen zeggen: NO MORE WALKING!!!
Binnenkort terug naar huis... Ik kijk ernaar uit en ben benieuwd hoe het zal zijn. Wat gaat het leven nog allemaal te bieden hebben...

SANTIAGO DE COMPOSTELA!!!

En we zijn er uiteindelijk geraakt, na 98 dagen!
Het is moeilijk om me voor te stellen dat ik meer dan 3 maanden gewandeld heb om hier te geraken, maar het blijkt dan toch waar te zijn.
Ondertussen hebben we onze weg verder gezet richting Finisterra, het einde van de wereld, dat we morgen bereiken. En zo voelt het ook aan, alsof we naar het einde van de wereld gewandeld zijn.
Daar nog even een vuurtje stoken van wat er van mijn kleren overblijft en dan terug naar huis. Ik kijk ernaar uit. Het heeft lang genoeg geduurd.

De laatste loodjes...

...en die wegen het zwaarst!
We bevinden ons ondertussen in Galicie, het laatste stuk in Spanje en de omgeving is veranderend in een prachtig groen berglandschap.
Vandaag zijn we de gap van 100km gepasseerd. We plannen om tegen 14 augustus aan te komen in Santiago en vervolgens nog door te wandelen tot Finisterra.
Ergens rond de 20ste zijn we met andere woorden weer thuis. Het begint tijd te worden. Hoewel we nog met volle teugen genieten van onze tocht, beginnen we toch stilletjes aan te verlangen naar het einde van dit avontuur. Waar we in het begin geen zicht hadden op wat er ons te wachten zou staan, is het nu moeilijk om ons voor te stellen dat we al 3 maanden aan het wandelen zijn. Het vertrek lijkt eeuwen geleden en ik heb het gevoel dat ik hele boeken kan vullen met de ervaringen die ik in tussentijd heb opgedaan.
Blijven gaan is de boodschap en dat doen we. Ik ben hoe langer, hoe dankbaarder voor deze geweldige ervaring!

La Meseta.

Na ongeveer 85 dagen zijn we bijna halfweg in Spanje en lopen nu rond in de Meseta, een hoogvlakte met graan- en zonnebloemvelden. Na een dagje regen en enkele frissere dagen, knalt de zon er nu weer volle bak op los. We vertrekken dan ook tegen 6 uur smorgens, om tegen de middag aan te komen en de Spaanse siestagewoonte te eren.
Ik ben dan uiteindelijk toch maar naar de kapper geweest om iets aan die wildgroei in mijn gezicht te doen. Het begon er serieus over te gaan. Ook heb ik mijn kapsel nog eens wat laten bijwerken. Ik begin nu echte hane-allures te krijgen...
We komen heel vaak dezelfde mensen tegen en zijn nu een deel van een grotere groep. Soms komen hier mensen bij en dan vallen er weer eentje of enkelen weg. Op dit moment zijn we op weg met een Deense, een Engelse en twee Ieren. Vooral die Ieren zijn echt wel lachen bij momenten. Dat accent alleen al...
Wat een geweldige tijden. Maar het einde begint in zicht te komen. Nog een 500tal km en dan is het voorbij. Enerzijds kijk ik ernaar uit om terug thuis te komen, maar anderzijds mag dit nog lang duren. Ik zal in ieder geval genieten van de tijd die ons nog rest...

Spanje!

Na levend de Pyreneen te zijn over geraakt, lopen we ondertussen al een paar dagen in Spanje rond. Het weer is hier geweldig en de omgeving is prachtig. Alles is op pelgrims ingesteld: goedkope herbergen en maaltijden, kleine winkeltjes in elk minidorpje, waterpunten en zelfs een wijnfontein.
Onze pelgrimage is een volgende en spijtig genoeg laatste fase ingegaan. We zijn nu volleerde pelgrims: we wandelen met gemak 30 km per dag en we schamen ons absoluut nergens meer voor. We lopen rond met een geur waar zelfs nog geen vliegen meer op afkomen en een baard waar ge de keuken mee kunt uitborstelen. Ik ben ook al naar de schoenmaker mogen gaan voor een nieuw paar zolen: een hele ervaring, communiceren met een gestresste Spanjaard.
En zo eenzaam als we in Frankrijk waren, zo veel gezelschap hebben we nu. De halve wereld loopt hier rond: Frankrijk, Slovenie, Duitsland, Engeland, Spanje, Nederland, Denemarken, Quebec, Korea, USA en weet ik wat nog meer...We hebben dan ook hopen leuke en leerrijke ontmoetingen met volk van allerlei slag: van jong tot oud, mooi tot minder mooi, zot tot helemaal doorgedraaid! Wij blijken wel de zotsten te zijn. Welke idioot haalt het nu in zijn hoofd om vanuit Belgie te vertrekken? Qua afstand spannen we veruit het kroontje...
Al bij al blijft het een supercoole ervaringen!!!

Saint-Jean-Pied-de-Port...

...de laatste stop in Frankrijk!
Na meer dan 2 maanden zwoegen en zweten hebben we dan eindelijk Baskenland in het uiterste zuiden van Frankrijk bereikt. '14 juillet' hebben we gevierd in een klein dorp, waar we hartelijk ontvangen en uitgenodigd werden om te participeren aan de dorpsbarbeque. Zeer leuk! Sinds 2 dagen maken we bergetappes in de Pyreneën, wat voor prachtige uitzichten en panorama's zorgt.
Morgen steken we het hoogste punt van de Pyreneen over en enteren we Spanje, waar voor ons een nieuw deel van onze reis begint. De laatste grote etappe: gedaan met de eenzame wandelingen en het Frans babbelen! Vanaf nu hebben we hopen gezelschap en babbelen we in allerlei talen... Zo zitten we vanavond al in een herberg die uitgebaad wordt door Vlaamse vrijwilligers.
Zeer benieuwd wat het nog allemaal gaat geven...